Woaaahhhh!!!! In een tot spookhuis omgetoverd kantoor aan het Johannes de Vouplein in Rotterdam-West duikt Melinda Lyken op uit een kast. Ze draagt een bruidsjurk vol bloedvlekken en zwaait met een plastic mes. Een rookmachine draait op volle toeren, graatmagere poppen klapperen met hun kaken, figuren met oplichtende maskers sluipen rond, lampen flitsen aan en uit.

Het is Halloween-weekend en Melinda Lyken (39) is een van de vrijwilligers die de kinderen en hun ouders in de wijk Middelland deze zondag uitnodigt voor een uitgebreid programma aan activiteiten. Het spookhuis, het ‘haunted house’, is de populairste attractie.

Melinda’s dochter Dounia heeft zojuist het zoveelste groepje binnengelaten, jongens van een jaar of 9. In het halfduister klitten ze onzeker bij elkaar en krijsen het uit als Melinda verschijnt. Rolvast voert ze haar act op: het verhaal van de ‘bloody bride’, die een vinger van haar minnaar heeft afgehakt omdat hij niet wil trouwen. Ze buigt voorover naar de kinderen: „Willen júllie met mij trouwen? Neeeee? Dan neem ik jullie mee in mijn graf!”

Je bekommeren om de medemens zit in de familie. Melinda’s moeder had, toen ze nog in de wijk woonde, een luisterend oor voor iedereen die dat nodig had. Melinda: „Wij zijn niet anders gewend dan te delen wat we hebben. Mijn moeder hield kinderen voor: geen kattenkwaad uithalen, niet weglopen, jullie kunnen altijd bij ons terecht.” Melinda’s dochter Dounia nam het initiatief tot de oprichting van Stichting Feis en Stichting Charity Helping Hand.

In het spookhuis is het na vijven, tijd voor de allerlaatste act. Het is mooi geweest. De bloody bride heeft zo’n driehonderd kinderen de stuipen op het lijf gejaagd. Melinda gluurt door een kier van de kastdeur. Komen er oudere jongetjes? Dan verschijnt ze met het mes. Kleine meisjes? Dan komt ze met een trouwboeketje naar buiten. Is ze zelf eigenlijk getrouwd? Ze schaterlacht. „Nee. Ik heb wel vijf kinderen, van wie er vier nog thuis zijn. Naast het vrijwilligerswerk voor de stichtingen heb ik daar mijn handen vol aan.”

Een kwartier later sluit het spookhuis. Melinda Lyken is heel tevreden. „Als de kinderen plezier hebben gehad, is het goed geweest.” Ze gooit de zwarte haren van haar pruik naar achteren. „Zo, en dan nu een peukie.” En weg is ze, naar buiten, het verregende plein op.